Ο πρώτος μου ορεινός αγώνας τρεξίματος

Ο αγώνας Ερύμανθος Mountain Trail “Ηράκλειος Άθλος” ήταν ο πρώτος ορεινός αγώνας δρόμου που συμμετείχα και ταυτόχρονα ο πρώτος αγώνας ορεινού τρεξίματος στον Ερύμανθο. Ο αγώνας έγινε στις 5 Μαΐου 2014 με εκκίνηση από το χωριό Λακώματα και τερματισμό στο χωριό Καλούσι Αχαΐας. Όπως στους περισσότερους αγώνες βουνού υπήρξαν δύο διαδρομές, η μεγάλη των 20+ χιλιομέτρων και 1Κ+ υψομετρικής διαφοράς και η μικρή μήκους 13 χιλιομέτρων και 700 μέτρων υψομετρικής διαφοράς.

Ηράκλειος Άθλος Erymanthos Trail 2014

Στόχος μου ήταν η συμμετοχή και ο τερματισμός στην μικρή διαδρομή, αλλά τελικά αποκόμισα περισσότερα πράγματα από τον αγώνα. Ξεκίνησα μόνος μου για τον αγώνα, χωρίς κανένα ειδικό εξοπλισμό, οπότε όταν έφτασα στο χωριό και είδα τους δρομείς με ειδικά παπούτσια trail, ζελέ με μαγνήσιο και αθλητικά gps είχα κάποιες αμφιβολίες για το τι έκανα εγώ εκεί. Όμως ήδη μέσα στο λεωφορείο για την εκκίνηση οι συναθλητές μου με ενθάρρυναν για την επιλογή μου να αρχίσω να συμμετέχω σε αγώνες.

Στο χωριό Λακώματα είδα κάποια γνώριμα πρόσωπα να συμμετέχουν στον αγώνα. Μετά από μικρό ζέσταμα άρχισε ο αγώνας με τους δρομείς της μεγάλης διαδρομής να ξεκινάνε πρώτοι μέσα σε χειροκρότημα. Κατόπιν άρχισα και εγώ με τους άλλους δρομείς της μικρής διαδρομής. Αν και είχα σκοπό να περπατήσω την διαδρομή, μετά τα πρώτα χιλιόμετρα άρχισα το δυναμικό βάδισμα και προς το τέλος το τρέξιμο. Τελικά τερμάτισα μετά από 3 ώρες 39 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα και η θέση μου ήταν 51/58 στην γενική κατάταξη και 46/48 στους άντρες.

Από τον αγώνα κέρδισα φίλους αθλητές, αυτοπεποίθηση και εκτίμηση για όσους προσπαθούν. Δύο περιστατικά θα θυμάμαι για πάντα: την βοήθεια σε έναν συναθλητή που είχε υψοφοβία και το χειροκρότημα του Φάνη Αρκουμάνη.

Όταν είχαμε φτάσει, με το γκρουπ δρομέων που συμβαδίζαμε, στον σταθμό ανεφοδιασμού πριν την κορυφή συναντήσαμε έναν αθλητή δρόμου που είχε υψοφοβία. Στην διαδρομή έμαθα ότι είχε τερματίσει πάνω από 20 μαραθώνιους και είχε και τερματισμούς σε αγώνες 80 χιλιομέτρων, αλλά ήταν ο πρώτος του ορεινός αγώνας. Αν και ο αγώνας ήταν το Μάιο, στην κορυφή συναντήσαμε χιονόνερο το οποίο δυσκόλευε την κατάβαση σε στενές διαδρομές με σάρες. Ο συγκεκριμένος αθλητής υπέφερε από υψοφοβία και μέχρι να μας συναντήσει στον σταθμό είχε ανέβει δύο φορές την κορυφή, αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Την τρίτη ανεβήκαμε μαζί και τον βοήθησα να περάσει την κορυφή. Όταν περάσαμε τα απότομα περάσματα συνέχισε το τρέξιμο, και για πρώτη φορά άρχισα να τρέχω σε γρήγορο ρυθμό και εγώ.

Τρία χιλιόμετρα πριν το τερματισμό οι δύο διαδρομές ενώθηκαν, οπότε με προσπερνούσαν οι αθλητές της μεγάλης διαδρομής, οι οποίοι είχαν τρέξει 10 επιπλέον χιλιόμετρα στον ίδιο χρόνο. Προφανώς και παραμέριζα για να με περάσουν χωρίς να ανακόψουν ταχύτητα, αλλά ήδη όταν πρώτος με προσπέρασε ο Φάνης Αρκουμάνης και μου είπε "Μπράβο συνέχισε έτσι, σε λίγο τερματίζουμε" αισθάνθηκα περίεργα. Είχα συνηθίσει τον ανταγωνισμό των ομαδικών αθλημάτων και μου φάνηκε περίεργο - έως και ειρωνικό στην αρχή - να σε ενθαρρύνουν όταν κάνεις περίπου 3:30 ώρες για να διανύσεις 13 χιλιόμετρα.

Τρεις ώρες και τριάντα λεπτά είναι μεγάλος χρόνος για την διαδρομή αυτή, αλλά ήταν ο καλύτερος χρόνος μου μέχρι τότε.
Στον αγώνα ο μόνος που συναγωνίζεσαι είναι ο εαυτός σου και οι υπόλοιποι αθλητές είναι εκεί μόνο για να σε βοηθήσουν και να σε ενθαρρύνουν.
Στην ζωή ισχύουν πάνω κάτω τα ίδια, αλλά αν οι συναθλητές σου δεν σε βοηθούν μπορείς να τους αγνοήσεις και να συνεχίσεις τον αγώνα σου συγκεντρωμένος στις δυνάμεις σου.